Sinds 2014 ben ik eerst als verpleegkundige, later als trainer en consulent euthanasie verbonden aan de Levenseindekliniek. 

Hoe kan een mens met zoveel passie bezig zijn met het levenseinde? Binnen mijn werk in de psychiatrie zag ik zelfgekozen levenseindes, die niet zelden op eenzame en gruwelijke wijze werden volbracht. Wanneer het echt niet meer lukt om op een waardige manier te leven, is het goed dat er een mogelijkheid is om op een waardige manier te kunnen sterven.  Dan is euthanasie een uitkomst.

Mensen die hun levenseinde vraag bij dokters voorleggen stellen zich kwetsbaar op. Deze vraag recht doen is belangrijk maar dat vraagt tegelijk nogal wat van de dokter die hem in handen krijgt…

Als consulent euthanasie bied ik de arts die een euthanasieverzoek in eigen praktijk krijgt steun, bij het onderzoeken  óf dit verzoek past binnen de kaders van de wet… én binnen de eigen kaders. Want ook dat moet (gaan) matchen.  Een luisterend oor, een lastige vraag en hulp bij het  beantwoorden ervan, horen  er daarbij. Als de arts  tenslotte het antwoord op de euthanasievraag heeft dat  recht doet aan patiënt én hem/haarzelf, loop ik tevreden naar buiten.